کاشی از لحاظ تاریخی پنجمین شیوهٔ اساسی و بنیادی در تزئینات ساختمان‌های آبده یی و ساختمان‌های عادی است.استفاده از این شیوه در معماری اسلامی بسیار رایج است و طرحهای جالب، جلوی رشد و کشف تزئینات خشتی و گچی را گرفت و همه علاقه‌مند به تزئینات با کاشی شدند. استفاده از کاشی به نحوی که روی دیوار را کاملاً بپوشاند اولین بار در قرن ۱۳ و در قونیه به کار رفته‌است. کاشی کاری به صورت هنر تزئینی در کشورهای اسلامی به اوج شکوفایی خود رسید و یکی از ویژگی‌های برجستهٔ معماری اسلامی به‌شمار می‌رود.
الف: کاشی معرق : با تلفیق تکه‌های کوچک گوناگون ساخته می‌شود که به اساس طرح اصل یکایک تراشیده می‌شود و در جای معین آن نصب می‌گردد.
ب: کاشی معقلی: دارای طرحهای هندسی است و از تلفیق اشکال هندسی ساخته می‌شود.
ج: کاشی مشبک
د: کاشی گره
ه: کاشی خشتی (هفت رنگ): از تلفیق خشت‌های ظریف لعاب‌دار که هریک از آن‌ها بخشی از طرح کلی را دربردارد ساخته می‌شود و از قرن پنج قمری با گسترش و پیشرفت سایر شاخه‌های هنر های اسلامی کاشی‌کاری نیز ترقی بیشتر کسب نمود.